Night Hunter (Amiga, 1990)

Και άν είσαι και παππάς, με την αράδα σου θα πάς

  To Night Hunter της UbiSoft , ήταν ένα παιχνίδι που σημάδεψε την παιδική μου ψυχοσύνθεση. Βασικά - και για να εξηγούμαι- όπως και σήμερα, στα περισσότερα παιχνίδια παίρνει κανείς τον ρόλο του "καλού", ο οποίος θα απαλλάξει τον κόσμο απο τον τάδε κακό μάγο, επιστήμονα, δικτάτορα, εξωγήινο....Όσοι είχαν βαρεθεί λοιπόν να είναι οι καλοί της υπόθεσης , το Night Hunter τους έδωσε την ευκαιρία να γίνουν οι κακοί ! Και μάλιστα, τόσο κακοί, ώστε να κάνουν την ζωή των ανθρώπων άνω κάτω, σπέρνωντας τον πανικό και τον τρόμο. Και δέν υπάρχει καλύτερος πρωταγωνιστής γι'αυτό το ρόλο απο τον Κόμη Δράκουλα, ή τέλοσπάντων έναν αφηνιασμένο και αιμοδιψή βρυκόλακα που βγήκε στη γύρα.

Άντε βάλτα με τον λυκάνθρωπο, ανόητε τοξοβόλε...

  Στο παιχνίδι λοιπόν, Ο Δράκουλας είπε "Ώς εδώ !", με τους χωριάτες που προστατεύονται απο αυτόν και τους ομοίους του, με κάτι μετάλλια ιδιαιτέρως απωθητικά για όσους διατρέφονται με αίμα, και κυρίως με τον καθηγητή Van Helsing, που έχει φέρει διάφορους βρυκολακοκυνηγούς για την επιχείρηση σκούπα που σχεδίασε για να απαλλαχθεί απο τους βρυκόλακες. Έτσι λοιπόν, ο χάρος στο πρόσωπο του Δράκουλα βγαίνει παγανιά, κυνηγώντας ανηλεώς τους βρωμερούς χωριάτες, αφού είναι η τελευταία του ελπίδα για την διαιώνιση της αιματορουφιξιάς, και φυσικά να δείξει το ποιός είναι το αφεντικό στο χωριό.


  Κατά την διάρκεια του εγχειρήματος, θα πρέπει να μαζευτόυν τα -επικίνδυνα για την επιβίωση του δράκουλα - μετάλλια. Αυτό γίνεται σταδιακά, καθώς ο δράκουλας προχωρά ανοίγωντας νέες πόρτες με τα κλειδιά που βρίσκει διάσπαρτα στο χωριό. Ένα τελικό portal περιμένει για να το ανοίξετε μόλις μαζευτούν όλα τα κλειδιά και αντικείμενα στην πίστα, για να την περάσετε και να πάτε στην επόμενη. Οι τοποθεσίες που θα επισκεφτείτε ποικίλλουν ανάμεσα σε νεκροταφία, χωράφια, κάστρα και χωριουδάκια. Στην διάρκεια της βόλτας αυτής, σας την πέφτουν διάφοροι χωρικοί, άλλοι με λοστούς, άλλοι με τόξα, άλλοι με τσεκούρια, μερικοί παπάδες που ελπίζουν να ξορκίσουν τον δαίμονα, ενώ πέσιμο γίνεται ακόμα και απο τις αρκούδες ,οι οποίες μάλλον απλώς πεινάνε. Όμως, ο τρομερός δράκουλας μπορεί να ρουφά ασταμάτητα το αίμα όλων αυτών των θνητών όντων, αφού κυριολεκτικά τους πίνει μέχρι και το μεδούλι, γεμίζωντας ενέργεια ! Με το πλήκτρο fire στο joystick, απλώνεται το χέρι του κόμη στο σβέρκο του θύματος, και κρατώντας το πατημένο το στραγγίζετε με περίσσιο πάθος, αφού στο τέλος μένουν μόνο κόκκαλα που πέφτουν στο έδαφος. Μιλάμε για τρελό ρούφηγμα...

  Όταν κάποια σημεία στην πίστα δείχνουν άφταστα, τότε ο κόμης μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα πετώντας ανενόχλητος, ενώ για τους καλούς τσαμπουκάδες, γίνεται λυκάνθρωπος και φυσικά οποιοσδήποτε αντίπαλος φαντάζει μεζεδάκι. Αυτά διαρκούν για λίγο κάθε φορά -όσο χρειάζεται συνήθως-, ενώ σπάνια θα χρειαστεί να επαναλάβετε μιά μεταμόρφωση για να πετύχετε τον απώτερο σκοπό. Κάθε μεταμόρφωση απαιτεί και την αντίστοιχη ποσότητα σε ενέργεια για να πραγματοποιηθεί.

Πάλι άστρωτο το άφησα το κρεββάτι...

  Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι μεγάλη (30 μεγάλες πίστες, με πάνω απο 20 οθόνες για την καθεμιά), ενώ η δυσκολία του είναι κυμαινόμενη. Εκνευριστικό - αλλα και oldschool - είναι το γεγονός του ότι ξεκινάτε στην αρχή της πίστας με κάθε ζωή που χάνετε.  Με λίγη επιμονή όμως θα τα καταφέρετε. Τα γραφικά, απλά κάνουν την δουλειά τους, και ο ήχος είναι ιδιαίτερα απλός, μουσική δέν υπάρχει να σας συνοδέψει, και μόνη παρέα στην ησυχία της νύχτας είναι τα ουρλιαχτά, οι νυχτεριδιές και τα κουκουβαγίσματα, ενώ το highlight είναι ο ήχος απο τα κόκκαλα των θυμάτων που μόλις ρουφήξατε.

  Το παιχνίδι είχε βγέι σε όλα τα formats της περιόδου (Amiga, Atari ST, Spectrum, Amstrad cpc). Φυσικά προτείνεται η έκδοση της Amiga. Στο Ebay θα το βρείτε σχετικά δύσκολα, γι'αυτό καλύτερα βρείτε το για κάποιον emulator.